สุดเวทนา ตา 74 ถูกลูกหลานทอดทิ้งปล่อยเลี้ยงเหลน 5 ขวบลำพังอดมื้อกินมื้อถึงขั้นคิดสั้นจะพาเหลนจบชีวิต

ผู้สื่อข่าวได้รับแจ้งจากชาวบ้านชุมชนหลังโรงพยาบาลบุรีรัมย์ ต.ในเมือง  อ.เมืองบุรีรัมย์ ว่ามีคุณตาที่แก่ชราท่านหนึ่งถูกลูกหลานทอดทิ้งไม่เคยกลับมาเหลียวแล  แถมปล่อยให้เลี้ยงเหลนอายุ 5 ขวบตามลำพัง ใช้ชีวิตอยู่อย่างอดอยาก มีเพียงเบี้ยผู้สูงอายุและเงินสงเคราะห์เด็กแรกเกิดประทังชีวิต บางครั้งเพื่อนบ้านเวทนาสงสารก็แบ่งปันข้าวอาหารให้บ้าง  

ผู้สื่อข่าวจึงได้ลงพื้นที่ไปตรวจสอบตามที่ได้รับแจ้ง ก็พบนายสัมฤทธิ์  แกล้วกล้า  อายุ 74 ปี ซึ่งมีสภาพร่างกายแก่ชราเดินเหินไม่สะดวก  อาศัยอยู่ในบ้านที่ค่อนข้างคับแคบทรุดโทรม กับ ด.ญ.ชญาดา   หรือน้องต้นข้าว  อายุ 5 ขวบ ซึ่งเป็นเหลนเพียงลำพัง  โดยคุณตาเล่าให้ฟังว่าภรรยาเสียชีวิตไปกว่า 30 ปีแล้ว  มีลูกทั้งหมด 3 คน คนโตเป็นผู้ชายไปรับจ้างอยู่ที่จ.ปทุมธานี กว่า 20 ปีแล้ว ล่าสุดทราบว่าป่วยต้องตัดลำไส้นอนติดเตียงแต่ก็ติดต่อไม่ได้หลายปีแล้ว   คนที่สองเป็นผู้หญิงไปทำงานที่พัทยาติดต่อไม่ได้หลายปีเหมือนกัน  แต่มีเพื่อนบ้านที่ไปทำงานที่พัทยาแล้วไปเจอ  แต่พอเพื่อนบ้านไปถามลูกสาวกลับบอกว่าไม่เคยรู้จักคนนามสกุลนี้    ส่วนลูกชายคนเล็กก็ทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ในกรมประมงกว่า 10 ปีแล้วไม่เคยกลับมาเยี่ยมเลย  แต่พอตนเองติดต่อไปหาและขอเงินมาใช้จ่ายบ้างเขาก็บอกว่าไม่มี   ส่วนหลานสาวซึ่งเป็นแม่ของน้องต้นข้าว เมื่อก่อนทำงานเป็นลูกจ้างที่ รพ.  แต่หลังจากน้องต้นข้าวอายุได้ 7 เดือนก็ทิ้งเอาไว้แล้วหนีหายไปเลย  ปล่อยให้ตนเลี้ยงเหลนเพียงลำพัง  

ตาสัมฤทธิ์ บอกว่า  เมื่อ 3 - 4 ปีก่อนยังพอมีเรี่ยวแรงก็จะเอาหลานไปฝากกับเพื่อนบ้าน แล้วออกไปรับจ้างซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้า ประปาตามบ้านก็พอได้เงินมาบ้างเดือนละ 2 - 3 พันบาท บวกกับเบี้ยคนชราอีกเดือนละ 700 บาท และเงินอุดหนุนเด็กแรกเกิดของเหลนเดือนละ 600 บาท ก็พอใช้ชีวิตอยู่กันได้  แต่มาปีนี้ด้วยสังขารที่ล่วงโรยเพราะแก่ชรามาก  สายตาเริ่มพร่ามัว  แขนขาอ่อนแรงเดินเหินไม่ค่อยสะดวก จึงไม่ค่อยมีใครจ้าง  ต้องอาศัยแค่เบี้ยคนชราและเงินอุดหนุนเด็กแรกเกิดประทังชีวิตไปวันๆ ก็อยู่กันแบบยากลำบากอดมื้อกินมื้อ  จนต้องนำเครื่องมือช่างที่มีไปจำนำเพื่อเอาเงินมาซื้อข้าวกินจนตอนนี้ไม่มีอะไรไปจำนำแล้ว   บางวันก็ไปขออาหารจากบ้านพักคนชรามากิน  และมีเพื่อนบ้านที่เวทนาสงสงสารหยิบยื่นข้าว อาหารให้บ้างตามกำลัง  ข้าวของเครื่องใช้ในบ้านก็เก็บจากที่คนอื่นทิ้งแล้วเอามาซ่อมใช้ เพราะไม่มีเงินซื้อ  

คุณตา ยังพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า  เมื่อก่อนรับจ้างขับรถเลี้ยงลูกหลานจนโต  แต่พอแก่ชรามาลูกหลานก็ทอดทิ้งไม่เหลียวแล  ก็ท้อใจถึงขั้นคิดสั้นจะฆ่าตัวตายไปพร้อมกับเหลน  อยู่ไปก็ไม่มีใครให้พึ่งพา   อยากให้ลูกหลานกลับมาดูแลให้กำลังใจบ้าง  ลำพังตัวเองก็ไม่ได้ต้องการอะไรแล้วเพราะแก่มากแล้ว  แต่เป็นห่วงอนาคตเหลนเพราะอายุ 7 ขวบก็ต้องเข้าเรียน  แต่ตนคงไม่มีปัญญาส่งเสียลำพังข้าวจะกินแต่ละมื้อยังลำบาก  หากเป็นไปได้ก็อยากให้ลูกหลานที่รู้ข่าวมารับเหลนไปดูแล หรือพอมีหน่วยงานที่จะช่วยเหลือได้ก็อยากให้ช่วย