มาด้วยกัน กลับด้วยกัน !! "คุณหมอ" สุดประทับใจ จนท.อุทยานแห่งชาติน้ำตกห้วยยาง ผลัดกันแบกลงเขาลาดชันระยะทางกว่า 7 กม.หลังประสบอุบัติเหตุขาหัก

2 มี.ค. 66 ผู้สื่อข่าวรายงานว่า นายรักพงษ์ บุญย่อย หัวหน้าอุทยานแห่งชาติน้ำตกห้วยยาง อำเภอทับสะแก จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ เปิดเผยว่า เมื่อวันที่ 25-26 ก.พ. 2566 ได้มี นักท่องเที่ยวซึ่งเป็นแพทย์หญิงประสบอุบัติเหตุลื่นล้ม ขาหัก บริเวณเขาหลวง พื้นที่ อช.น้ำตกห้วยยาง อ.ทับสะแก จ.ประจวบคีรีขันธ์ จนท.อช.น้ำตกห้วยยาง ได้แก่ นายเพทาย หนุนน้อย พนักงานราชการ ตำแหน่งคนงาน และนายสุธน ไม้แหลม พนักงานจ้างเหมา ได้ให้ความช่วยเหลือและอำนวยความสะดวกอย่างดียิ่งจนเป็นที่ประทับใจ จากนั้นได้รายงานเหตุการณ์ดังกล่าวให้ นายปัญญา ตาละลักษมณ์ เจ้าพนักงานป่าไม้อาวุโส รักษาราชการแทน ผู้อำนวยการสำนักบริหารพื้นที่อนุรักษ์ที่ 3 สาขาเพชรบุรี รับทราบเพื่อรายงานผุ้บังคับบัญชาตามลำดับชั้น ซึ่งล่าสุด นายอรรถพล เจริญชันษา รักษาราชการแทนอธิบดีกรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช ได้กล่าวขอบคุณและชื่นชมในการปฏิบัติงานของ จนท.อุทยานแห่งขาติน้ำตกห้วยยาง ทั้ง 2 นายถือเป็นแบบอย่างในการปฎิบัติงานดูแลและอำนวยความสะดวกให้ นทท. มีความปลอดภัยและมีความสุขในการเข้ามาใช้บริการในแหล่งท่องเที่ยวของกรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช ส่วนนักท่องเที่ยวขณะนี้ได้รับการรักษาอาการปลอดภัย

ทั้งนี้แพทย์หญิงคนดังกล่าวได้ถ่ายทอดเรื่องราวของเธอ ผ่านเพจชื่อดัง ระบุว่า เติมพลังบวกกับเรื่องดีๆของเพื่อนสมาชิกเพจสวัสดีค่ะ ดิฉันขออนุญาตส่งเรื่องราวมาแชร์นะคะ ทุกวันนี้เราพบเจอเรื่องลบๆ ความขัดแย้ง ความรุนแรงมากมาย แต่ดิฉันได้มีโอกาสไปพบเรื่องดีๆ คนดีๆ ที่เค้าไม่ได้อย่างดัง แต่ดิฉันอยากให้มีคนได้รับรู้ถึงคุณความดีของพวกเค้าค่ะ

ดิฉันเป็นแพทย์สาว (ใหญ่) ที่ทำงานในสาขาที่อยู่กับความเป็นความตายมาตลอด สิ่งที่ทำแล้วมีความสุขและเติมพลังชีวิตคือการเดินป่า วีคนี้ 25-26 กุมภา ดิฉันโชคดีมากพอที่ได้ไปสัมผัสอากาศบริสุทธิ์ ธรรมชาติที่สมบูรณ์แห่งเขาหลวงประจวบ แต่ทว่าขาเดินลง ออกก้าวเดินเพียงไม่กี่ร้อยเมตร เพียงเสี้ยววินาทีดิฉันลื่นล้มและได้ยินเสียงดังกร๊อบจากข้อเท้าซ้าย ดินฉันไม่สามารถยืนลงน้ำหนักได้เต็มทึ่ พี่ๆเจ้าหน้าที่อุทยานคือ "คุณหนึ่ง" และ "พี่เตา" ผลัดกันแบกดิฉันใส่หลัง เดินลงมาบนระยะทางที่ลาดชันกว่า 7 กิโลเมตร เพื่อนๆร่วมทริปก็ไม่รีรอที่จะมาเอากระเป๋าของฉันและของพี่เจ้าหน้าที่มาช่วยกันถือ แบกหามลงเขากันมา ตลอดชีวิตที่ทำงานอยู่กับความเป็นความตาย เป็นครั้งแรกที่รู้ซึ้งกับตัวเองถึงคำว่า"หนี้ชีวิต" และในห้วงขณะที่เราเจอความผิดหวัง ความสับสนในชีวิตซ้ำๆ ดิฉันก็ได้มาเจอความบริสุทธิ์ ไม่ใช่แค่ผืนป่า แต่คือจิตใจของเพื่อนมนุษย์ ที่ทำดีโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน คุณเกลอหนึ่ง เอ่ยปลอบตลอดทางว่า "มาด้วยกัน กลับด้วยกัน"

ตอนนี้ แม้ตัวของดิฉันจะลีบเล็กด้วยความเกรงใจ ความรู้สึกผิดต่อเพื่อนร่วมทางทุกคน แต่หัวใจ (และข้อเท้า) ของดิฉันกลับพองโต ที่ได้ประจักษ์ว่า สังคมเรายังมีคุณความดีอยู่ทั่วทุกหนแห่ง ตอนนี้อยู่ห้องฉุกเฉิน สรุปกระดูกหัก ใส่เฝือกเรียบร้อย ขอบคุณมากๆนะคะ ถ้ามีโอกาสได้อ่านมาถึงตรงนี้ ขอบคุณค่ะ